Do takich wniosków doszli naukowcy z Imperial College w Londynie, którzy testowali hormon oksyntomodulinę w grupie 15 zdrowych ochotników z nadwagą. Wśród badanych znalazły się osoby w wieku od 23 do 49 lat.

Wszyscy musieli sobie wstrzykiwać hormon przez kolejne 4 dni. Po pierwszym zastrzyku badanym podano posiłek i obserwowano, jak dużo zjedli. Na kolejne dwa dni pacjenci wrócili do swojego codziennego życia, ale trzy razy dziennie przed posiłkami robili sobie zastrzyki z oksyntomoduliną. Czwartego dnia badań znów pojawili się w szpitalu, gdzie sprawdzono, ile energii przyjmują wraz z posiłkiem oraz ile jej wydatkują w czasie aktywności.
W ramach kontroli testy powtórzono zastępując zastrzyki z hormonu solą fizjologiczną.

Okazało się, że pod wpływem hormonu pacjenci zaczęli jeść mniej kalorycznie – po pierwszym posiłku liczba kalorii przyjmowanych wraz z pokarmem spadła średnio o 17,4 proc. Ponadto, wzrosła również ich aktywność fizyczna i związane z nią wydatkowanie energii – średnio o 26 proc. Podawanie hormonu przyczyniło się też do spadku masy ciała pacjentów – średnio o 0,5 proc.

Jak tłumaczą autorzy pracy, działanie oksyntomoduliny polega na informowaniu mózgu o tym, że organizm ma pod dostatkiem energii i nie musi tracić czasu na jej poszukiwanie czy zachowanie. Zamiast tego może ją natomiast spożytkować na jakąś inną aktywność.

Jak komentuje prowadzący badania prof. Steve Bloom, większość ludzi stara się walczyć z nadwagą czy otyłością za pomocą diety, ale redukcja kalorii obniża jednocześnie aktywność. Jest to proces, który pozwala organizmowi zaadaptować się do warunków głodu i ograniczyć wydatkowanie energii. W ten sposób po pewnym czasie pacjent przestaje chudnąć.

Natomiast oksyntomodulina nie tylko ogranicza apetyt na jedzenie, ale poprzez wpływ na aktywność fizyczną zwiększa wydatki energetyczne. Dzięki temu może przynosić znacznie lepsze efekty w walce z otyłością.